Lien is mama van Fabian. Fabian werd geboren op 25 weken en 5 dagen. Hij heeft 3,5 maanden op NICU gelegen.
Opname op NICU
Na twee weken zwangerschap ben ik opgenomen in het ziekenhuis. De gynaecoloog had mij, na een consultatie, doorverwezen naar het ziekenhuis omdat ze vermoedde dat ik al weeën had. Aangekomen in het ziekenhuis heb ik onmiddellijk een noodcerclage en veel weeënremmers gekregen. Ik had 15% kans dat mijn kindje levend geboren ging worden. Gelukkig heb ik het nog een maand kunnen rekken. Ik was zo blij dat ik 24 weken haalde. Helaas kreeg ik toen een infectie waardoor ik moest bevallen. Het was een heftige periode maar ik besef dat we veel geluk gehad hebben. Prematuren onder de 26 weken hebben een grote kans op hersenbloedingen en infecties. Fabian heeft dat niet doorgemaakt. Hij had wel regelmatig last van saturatiedalingen maar dat waren minder ernstige problemen.
Fabians opname op NICU was heel zwaar. We zijn uiteindelijk vier maanden in het ziekenhuis geweest. Eerst lag ik er zelf een maand en dan Fabian ook nog drie maanden. Je hele leven wordt overhoop gehaald en je leeft constant in angst. Alles draait om dat kindje. Doorheen de hele periode op de NICU was ik sterk onder de indruk van de goede zorgen en keek ik elke keer uit naar het moment waar ik met Fabian mocht kangoeroeën. Achteraf gezien was de periode op de NICU niet zo traumatisch, in tegenstelling tot de periode waar we net thuis waren.
Naar huis
Fabian at niet goed en kwam niet goed bij. De zuigreflex was aanwezig, maar hij had de kracht niet om voldoende te drinken. Tot zijn 34 weken kreeg hij enkel maar sondevoeding. Daarna mocht hij van het flesje leren drinken maar dat ging niet zo vlot. Uiteindelijk zijn we met sondevoeding naar huis gegaan. Ik vond dat niet zo’n probleem aangezien ik zelf medisch ben opgeleid. Wanneer hij flesvoeding kreeg, verslikte hij zich veel. Eén keer had hij zich zo hard verslikt dat hij stopte met ademen. Hij werd blauw en volledig slap. Ik heb toen meteen de 112 gebeld. Zij hebben me geholpen om mijn eigen kind te reanimeren. Nog voordat de traumahelikopter was aangekomen had Fabian zich herpakt. De volgende weken heeft hij zich nog af en toe heel erg verslikt. Gelukkig was een reanimatie toen niet nodig. Toch werd hij zes weken opgenomen in het ziekenhuis. Op die manier konden wij leren omgaan met de situatie. We kregen thuisbegeleiding en leerden hoe we hem moesten aspireren wanneer hij zich verslikte. Nu is Fabian iets meer dan een jaar oud en hij verslikt zich nog steeds. Hij heeft nu wel de reflex om te hoesten wanneer hij zich verslikt. Sinds twee maanden is hij ook van de sondevoeding af. We zijn heel trots op hem. Hij heeft wel een orale aversie opgelopen waardoor hij enkel gepureerd eten wil. ’s Nachts ligt hij ook nog steeds aan een monitor. Als hij zich dan verslikt, zijn we er snel bij om hem te helpen. Voor de rest verloopt zijn ontwikkeling normaal. Hij gaat wel naar een crèche waar ze bijzondere zorgen aanbieden omwille van zijn verslikincidenten.
Naar de crèche
Fabian gaat sinds februari naar de crèche. Onze gezinsbegeleidster heeft ons goed geholpen in de moeilijke zoektocht naar een geschikte crèche. Ze is de eerste dagen ook zelf meegegaan naar de crèche. Het stelt mij gerust dat er daar altijd een verpleegkundige aanwezig is en dat de groepen een stuk kleiner zijn dan in een gewone crèche. Ook alle apparatuur is aanwezig. In principe zou Fabian naar een gewone crèche mogen maar daar voel ik mij niet goed bij. Ik vind het heel moeilijk om los te laten.
Als tips aan andere ouders wil ik graag meegeven om zoveel mogelijk te kangoeroeën met je baby. Het kangoeroeën heeft mij veel kracht gegeven om mij door die helse periode te slaan. Ook het aannemen van hulp van anderen heeft ervoor gezorgd dat we die moeilijke periode doorstaan hebben.