Thomas is papa van Emiel. Emiel werd geboren op 31 weken. Hij verbleef enkele weken op NICU en daarna nog een periode op N*.
Opname op neonatologie
De eerste periode waarin we verbleven op de neonatologie van het UZA, was voor ons de moeilijkste. Door de afstand was het moeilijker om zaken te bevragen aan familie of vrienden. We voelden ons meer geïsoleerd, maar dit beterde ook wel toen we ‘verhuisden’ naar de afdeling in Vitaz Sint-Niklaas. De eerste dagen waren erg beangstigend voor ons, we wisten toen ook nog niet dat wanneer er bij één kindje een alarm afging, dit in alle boxen te horen was. Hierdoor werden we steeds opgeschrikt in de angst dat er iets met Emiel aan de hand was.
Tijdens de opname in beide ziekenhuizen kwamen we ook andere ouders tegen. Ik had het hier wat moeilijker mee. Toen ik ’s nachts de melk naar beneden droeg merkte ik op dat ze een spoedoperatie uitvoerden bij het kindje dat naast ons lag. Om dan deze ouders te gaan aanspreken vond ik erg moeilijk, de kans dat het er slechter aan toe ging dan bij ons was vrij reëel.
Emiel deed het gezien de omstandigheden echt goed, maar ik besefte dus ook dat dit niet bij elke ouder het geval was. Op dit moment stelt Emiel het nog steeds erg goed, hij had een moeilijkere periode gedurende het RSV-seizoen, maar we zijn niet terug in het ziekenhuis beland.
Wanneer vrienden of collega’s die ook een kindje verwachten ons een berichtje sturen gedurende hun 31e week met de boodschap ‘ik denk aan jullie’, komen deze confronterende gevoelens soms wel terug naar boven. Maar ook hier weten we beide wel dat iedereen het heel goed met ons voor heeft/had. Toen kregen we ook vaak berichtjes, wij probeerden af en toe een update te plaatsen maar iedereen individueel beantwoorden voelde voor ons vaker aan als een last. Het doet goed om deze steun aan te voelen en te ontvangen, maar op dat moment wouden wij zoveel mogelijk tijd en aandacht aan Emiel besteden.